Manning National Park
Blijf op de hoogte en volg Martine
06 Augustus 2015 | Canada, Hope
18-25 graden, half bewolkt, zon
Osoyoos - Manning National Park
Om 6.00 uur werden we gewekt door het geluid van een motor met tussendoor af en toe het gehuil van prairiewolven. Het bleek de installatie die de appelbomen achter de camping besproeit.
De route van vandaag gaat verder over Highway 3, Crowsnest. Verder in westelijke richting, op naar Vancouver (dat moet je voor de grap eens op z'n Frans uitspreken: Vancououvèèèr. Ha, ha). Eerst gaan we door het Similkameendal. De naam moet ik van Jaap opschrijven, want het was zooo mooi! Het was ruig, onherbergzaam met steile bergen waarlangs steenlawines naar beneden waren gekomen en dat afgewisseld met wijngaarden, fruitteelt en een meanderende rivier. We gingen een pas over van ruim 1600 meter. De enorme 'log trucks' kropen naar boven en gingen stapvoets naar beneden want het hellingspercentage was soms 9%.
Aan de huisjes en oude stallen zie je dat het een gebied is waar pioniers, vaak goudzoekers, zaten. En er woonden indianen, maar die zie je echt niet meer. Ik heb alleen een indiaan gezien toen we in 100 Mile House koffie zaten te drinken. Het had de zoon van Hiawata kunnen zijn.
Ons doel was Manning National Park. Daar staan we - het klinkt inmiddels weinig origineel, maar ik krijg er nog lang niet genoeg van - op een schitterende plek langs een riviertje (Mule Deer, BC campground).
Het mooie is namelijk dat er zoveel ruimte tussen de plaatsen zit en dat die plaatsen kriskras op de campground liggen, dat je het gevoel hebt midden in het bos te staan.
Het waren weer 199 prachtige kilometers
Osoyoos - Manning National Park
Om 6.00 uur werden we gewekt door het geluid van een motor met tussendoor af en toe het gehuil van prairiewolven. Het bleek de installatie die de appelbomen achter de camping besproeit.
De route van vandaag gaat verder over Highway 3, Crowsnest. Verder in westelijke richting, op naar Vancouver (dat moet je voor de grap eens op z'n Frans uitspreken: Vancououvèèèr. Ha, ha). Eerst gaan we door het Similkameendal. De naam moet ik van Jaap opschrijven, want het was zooo mooi! Het was ruig, onherbergzaam met steile bergen waarlangs steenlawines naar beneden waren gekomen en dat afgewisseld met wijngaarden, fruitteelt en een meanderende rivier. We gingen een pas over van ruim 1600 meter. De enorme 'log trucks' kropen naar boven en gingen stapvoets naar beneden want het hellingspercentage was soms 9%.
Aan de huisjes en oude stallen zie je dat het een gebied is waar pioniers, vaak goudzoekers, zaten. En er woonden indianen, maar die zie je echt niet meer. Ik heb alleen een indiaan gezien toen we in 100 Mile House koffie zaten te drinken. Het had de zoon van Hiawata kunnen zijn.
Ons doel was Manning National Park. Daar staan we - het klinkt inmiddels weinig origineel, maar ik krijg er nog lang niet genoeg van - op een schitterende plek langs een riviertje (Mule Deer, BC campground).
Het mooie is namelijk dat er zoveel ruimte tussen de plaatsen zit en dat die plaatsen kriskras op de campground liggen, dat je het gevoel hebt midden in het bos te staan.
Het waren weer 199 prachtige kilometers
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
